Królik jest podobny do zająca, jest jednak znacznie od niego mniejszy. Głowę ma krótką, nogi tylne niewiele dłuższe niż przednie, a ogólną budowę bardziej zwartą. Turzyca królika jest krótsza, koloru borązowopopielatego lub żółtopopielatego, podbrzusze białe, omyk z wierzchu czarny, od spodu biały. Kolor turzycy może mieć różne odchylenia, od żółtoszarego począwszy aż do prawie czarnobrązowego. Czasem na uszach po zewnętrznej stronie występuje czarnobrązowa plama lub wąskie, siwe albo czarne obramowanie. Królik ma około 45 cm długości, wysokość 18 cm, przeciętna masa 1,8 kg (1,5-2,5 kg). Przednie skoki mają 12 cm długości, tylne 15 cm. Omyk i słuchy do 7 cm. Królik żyje około 8 lat. Królik pochodzi z południowo-zachodniej Europy (Hiszpania). Od wieku XVI rozprzestrzenił się w całej Europie i na innych kontynentach, w szczególności w Australii. W północnej i wschodniej części naszego kraju nie występuje. Królik przebywa najchętniej na terenach pagórkowatych, piaszczystych, zarośniętych niskimi krzakami, w mniejszych lasach, sosnowych młodnikach, parkach i większych ogrodach. Unika terenów podmokłych. Królik jest roślinożerny, żywi się trawami, owocami krzewów oraz płodami rolnymi. Wyrządza on wiele szkód w uprawach ogrodowych, polnych i leśnych. W polu objada rośliny i niszczy je swoimi harcami, w lesie zaś objada młode pędy i korę młodych drzew, a ponadto wykopując liczne nory odsłania korzenie drzew, które potem wysychają. Szczególnie duże szkody czyni królik w zimie w młodnikach, gdyż nie znajdując innej karmy żywi się wyłącznie korą młodych drzew. Królik żeruje w nocy i rano, w ciągu dnia przebywa w norze lub zalega na powierzchni wygrzewając się na słońcu, w trawie lub krzakach. Króliki rozmnażają się bardzo szybko i są nawet plagą na niektórych terenach. Parkoty zaczynają się w lutym i trwają do sierpnia. Samica koci się po 30 dniach od zapłodnienia, rzucając 3-10 sztuk młodych. Wykot następuje co 5-6 tygodni. Wykot ma miejsce w norze specjalnie na ten cel przygotowanej, posiadającej w środku większą koronę lęgową, dobrze wymoszczoną mchem i turzycą. Młode rodzą się ślepe i gołe, zaczynają widzieć (otwierają oczy) po 9 dniach. Matka karmi je i bardzo dba o nie do czasu następnego wykotu. Potem wypędza je z nory i młode wówczas przechodzą do innych zbiorowych nor. Duża część młodych na skutek małej zaradności jest niszczona przez drapieżniki skrzydlate i inne (lisy, tchórze, kuny, łasice). Młode urodzone na wiosnę zdolne są do dalszego rozmnażania się już na jesieni tego samego roku. Samica wychodząc z nory, w której są małe, początkowo zasypuje całe wyjście, a potem tylko częściowo. Królik, przebywając na powierzchni ziemi, znajduje się przeważnie w ciągłym ruchu. Na skutek tego zające, będąc stale przez niego niepokojone, nie lubią jego sąsiedztwa. Królik ma nory bardzo rozległe i kręte, wzajemnie krzyżujące się i posiadające wiele wylotów. Tam gdzie króliki występują w dużych ilościach, powierzchnia ziemi jest skopana i podziurawiona. Jeżeli obiorą sobie siedlisko w lesie, wówczas podkopane drzewa schną lub przewracają się, jeżeli zaś w polu - w dużym stopniu niszczą uprawy. Królik jest w stosunku do innych zwierząt swego gatunku bardzo towarzyski, zajmuje nory wspólne i żyje całymi koloniami. Powodem tego jest fakt, że królik niechętnie oddala się od swoich nor, zarówno wychodząc na żer, jak i wypoczywając w dzień na powierzchni. W dalsze wędrówki udaje się tylko dla zmiany ostoi. Królik jest bardzo szybki i zwinny. W czasie ucieczki zręcznie kluczy wśród zarośli. Do dłuższego biegu jest jednak niezdolny i jeżeli nie uda mu się ukryć w norze, łatwo staje się łupem ścigającego go lisa lub psa. Królik ma bardzo dobry słuch i na najmniejszy podejrzany szelest uchodzi do nory. Polowanie na króliki dozwolone jest od pierwszej soboty przed 15 października do pierwszej niedzieli po 15 stycznia. W polowaniu stosuje się jeden z następujących sposobów: polowanie z fretką, na zasiadkę i z nagonką. Polowanie z fretką polega na tym, że do nory wpuszcza się fretkę, ta wypłasza z niej króliki, a myśliwy, który stoi nieco z boku, strzela do wybiegających królików. Fretka nie powinna być w czasie polowania zbytnio najedzona, bo wtedy jest ociężała i nie chce biegać po norach. Drugim sposobem polowania z fretką jest łowienie przy jej pomocy królików żywych w siatki. Odbywa się to w ten sposób, że na wszystkie wyloty nor zakłada się siatki, a do nory wpuszcza się jedną lub dwie fretki, którym zakłada się kaganiec, aby nie zagryzły królika, napiły się jego krwi i potem usnęły w norze. Gdy wypłoszony królik wpadnie do siatki, należy go zaraz stamtąd wyjąć i przełożyć do worka lub klatki, gdyż za chwilę tym samym wylotem nory może wyjść następny królik. Polowanie na zasiadkę urządza się wieczorem lub rano w miejscach, gdzie króliki wychodzą na żer lub którędy wracają. Polowanie z nagonką organizuje się tylko w lesie. Organizacja polowania na króliki jest podobna jak na zające, z tym jednak, że mioty muszą być małe, nagonka liczniejsza, posuwanie się nagonki bardzo powolne, połączone z przystawaniem raz po raz i uderzaniem kijami o ziemię i krzaki. Strzał do królika jest bardzo trudny ze względu na jego szybkość i stałe kluczenie. Fretka (Putorius putorius furo) jest albinotyczną odmianą tchórza. Futerko ma jasnopłowe. Pod względem wielkości fretka jest nieco mniejsza od tchórza. Występuje tylko jako zwierzę domowe, a ponieważ jest bardzo agresywna, używana jest przez myśliwych do polowań na króliki. Dziczyzna królika jest jadalna. Smuż jest bardziej wartościowy niż z zająca, ponieważ jest trwalszy. Nadaje się do wyrobu wszelkiego rodzaju futerek, futrzanych czapek i kołnierzy, a turzyca do wyrobu filcu.